Nawigacja

Aktualności

Otwarcie Centrum Edukacyjnego IPN „Przystanek Historia” – Szczecin, 20 sierpnia 2019

Wernisaż wystawy „Anna Walentynowicz. Legenda Solidarności 1929-2010” oraz spotkanie ze współautorem albumu „Anna Walentynowicz 1929–2010” prof. Sławomirem Cenckiewiczem zainaugurowały otwarcie w Szczecinie Centrum Edukacyjnego IPN „Przystanek Historia”, al. Wojska Polskiego 21

20 sierpnia 2019 r.  w budynku przy al. Wojska Polskiego 21 Dyrektor Oddziału IPN dr Paweł Skubisz oraz Dyrektor Wojskowego Biura Historycznego prof. Sławomir Cenckiewicz wspólnie zainaugurowali otwarcie w Szczecinie  Centrum Edukacyjnego IPN „Przystanek Historia”. 

„Przystanek Historia” to nowe miejsce w Szczecinie, w którym Oddział IPN w Szczecinie będzie realizował cykliczne działania i przedsięwzięcia związane z szeroko rozumianą edukacją oraz popularyzacją wiedzy z zakresu najnowszej historii  Polski. W ofercie znajdą się spotkania otwarte, adresowane do wszystkich mieszkańców naszego miasta i regionu, jak również warsztaty kierowane do konkretnych grup docelowych: nauczyciele czy młodzież szkolna. Dodatkowo będzie to również przestrzeń do spotkań pokoleń, w którym młodzież wspólnie z żołnierzami Armii Krajowej będzie uczestniczyła m.in. w spotkaniach Klubu Historycznego im. gen. Stefana Roweckiego „Grota”. Działalności edukacyjno-popularyzatorskiej towarzyszyć będzie prezentacja wystaw tematycznych IPN. „Przystanek Historia” to miejsce, w którym można będzie spotkać się ze znanymi historykami, autorami książek, obejrzeć filmy historyczne, wysłuchać dyskusji autorytetów w danym temacie czy wreszcie zadać ekspertowi od dawna nurtujące nas pytania.

Otwarciu „Przystanku Historia”  towarzyszył wernisaż wystawy „Anna Walentynowicz. Legenda Solidarności 1929-2010” oraz dyskusja z współautorem albumu „Anna Walentynowicz 1929–2010” prof. Sławomirem Cenckiewiczem.

„Historia życia Anny Walentynowicz – ściśle zespolona z losami Polaków w XX wieku – jest jak portret zbiorowy polskich robotników wstających z kolan, by zbuntować się przeciwko komunizmowi. Zawsze skromna, swoje życie traktowała jako służbę” – wspomina historyk prof. Sławomir Cenckiewicz, nazywając Annę Walentynowicz Anną Solidarność.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w uznaniu zasług Anny Walentynowicz dla utworzenia wielkiego ruchu „Solidarności” i odzyskania przez Polskę niepodległości oraz składając hołd Jej niezłomnej postawie, ustanawił rok 2019 Rokiem Anny Walentynowicz. 15 sierpnia 2019 roku przypada 90. rocznica urodzin Anny Walentynowicz działaczki niepodległościowej Wolnych Związków Zawodowych i współtwórczyni Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”.

W 1970 roku brała udział w antykomunistycznych protestach robotniczych w Trójmieście i w strajku w Stoczni Gdańskiej, przygotowując m.in. posiłki dla strajkujących. W styczniu 1971 r. była już jednym z organizatorów kilkudniowego strajku w Stoczni Gdańskiej. Od 1978 roku, działając w Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża, udostępniała mieszkanie jako punkt kontaktowy, redagowała i kolportowała niezależne pismo „Robotnik Wybrzeża” oraz współorganizowała obchody rocznic Grudnia’70 i kultywowała pamięć ofiar komunistycznego mordu na robotnikach. Była prześladowana i wielokrotnie zatrzymywana na 48 godzin.

W sierpniu 1980 roku Anna Walentynowicz została zwolniona z pracy. Stało się to bezpośrednią przyczyną wybuchu 14 sierpnia strajku w Stoczni Gdańskiej. Pierwszym postulatem protestujących było przywrócenie Jej do pracy. Anna Walentynowicz wraz z Aliną Pieńkowską doprowadziła do kontynuacji strajku w dniu 16 sierpnia i przeobrażenia go w strajk solidarnościowy z robotnikami strajkującymi w innych zakładach pracy. Zapoczątkowana tym narastająca fala strajków i protestów w wielu miejscach Polski zmusiła komunistów do negocjacji i zawarcia porozumienia ze strajkującymi oraz doprowadziła do powstania NSZZ „Solidarność”.

 

 

Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 roku była internowana i więziona. 18 grudnia 1981 r. trafiła do więzienia w Fordonie w Bydgoszczy. 10 stycznia 1982 r. działaczka „Solidarności” przewieziona została do Ośrodka Odosobnienia dla Internowanych Kobiet w Gołdapi. Z internowania Walentynowicz została zwolniona 23 lipca 1982 r., ale miesiąc później została ponownie aresztowana za współorganizację w strajku w Stoczni Gdańskiej w grudniu 1981 r. Walentynowicz przetrzymywano w areszcie m.in. na warszawskim Mokotowie, skąd w końcu trafiła do Zakładu Karnego w Grudziądzu. Tam odbył się proces. 30 marca 1983 r. działaczka WZZ i „Solidarności” została skazana na rok i trzy miesiące pozbawienia wolności w zawieszeniu na trzy lata.

W grudniu 1983 r. została po raz kolejny zatrzymana przez SB. Przewieziono ją do Zakładu Karnego w Lublińcu. Na skutek pogarszającego się stanu zdrowia została poddana konsultacjom medycznym w szpitalu więziennym w Bytomiu, a potem w Krakowie. Mimo że lekarze z Krakowa skierowali do sądu pismo z wnioskiem o uchylenie aresztu, bo „dalszy pobyt pacjentki w więzieniu zagraża jej zdrowiu”, w ZK w Lublińcu spędziła jeszcze kilka miesięcy. Ostatecznie 6 kwietnia 1984 r. postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach datę procesu odroczono.

W następnych latach kontynuowała działalność na rzecz niepodległości Polski. Była przeciwniczką obrad okrągłego stołu i konsekwentnie domagała się powrotu do idei i postulatów „Solidarności”. W 2006 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej profesor Lech Kaczyński odznaczył Ją Orderem Orła Białego. Zginęła w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 roku.

Program najbliższych wydarzeń w CE IPN „Przystanek Historia” w Szczecinie  

do góry