E-Księgarnia-
640x360
Bitwa o Berlin rozpoczęła się 16 IV 1945 r. Wzięły w niej udział – współdziałające z Armią Czerwoną – 1. i 2. Armia WP (ok. 180 tys. żołnierzy). Zadaniem polskich jednostek była osłona skrzydeł nacierających sowieckich armii. W dniach 21–28 IV 1945 r. pod Budziszynem 2. Armia WP pod dowództwem gen. Karola Świerczewskiego w kilkudniowej bitwie z niemieckimi wojskami Grupy Armii „Środek” poniosła wysokie straty (27 proc. wszystkich strat „ludowego” WP w okresie od października 1943 r. do maja 1945 r.). Mniej krwawe były walki toczone przez 1. Armię WP, która po przełamaniu Wału Pomorskiego i sforsowaniu Odry, prowadziła operacje zaczepne na północnym odcinku frontu, docierając 3 V 1945 r. do Łaby. Kilka wydzielonych jednostek WP walczyło także w samym Berlinie. Decyzję o udziale Polaków w szturmie na stolicę III Rzeszy podjął J. Stalin – oficjalnie na prośbę „naczelnego dowódcy Wojska Polskiego” Michała Roli-Żymierskiego ( zdegradowanego za nadużycia finansowe w II RP), skierowaną „w imieniu Partii i Rządu Polskiego” za pośrednictwem dowódcy 1. Frontu marsz. G. Żukowa. Komunistom za[1]leżało na udziale w walkach 1. PDP im. T. Kościuszki, co miało być propagandowym ukoronowaniem „szlaku bojowego od Lenino do Berlina”.
RETRANSMISJA